Friday, December 27, 2019



குளமான கண்களுடன் தான் இன்றும்
அலுவலகத்தில் இருந்து வீடு திரும்புகிறேன்.
துளிக் கண்ணீரும் கூடாதென
எப்போதும் தாங்கி நின்றீர்களே என்னை?
கடலெனக் கண்ணீரில் கரைகிறேன்.
இப்போது,
எங்கே இருக்கிறீர்கள் அப்பா?
என்னை அழ வைத்துவிட்டு
எங்கே போனீர்கள்?

ஓய்ந்த நாளின் முடிவில்
சாய்ந்து கொள்ள உங்கள்
தோள்கள் இல்லை.
அரற்றும் இந்த மனதிற்கு
ஆறுதல் சொல்ல உங்கள்
குரல் இல்லை.
" அம்மா" என்றழைக்க மாட்டீர்களா
எனத் தெருவெங்கும் தேடுகிறேன்.
என் அழுகுரல் உங்களுக்குக்
கேட்கவே இல்லையா அப்பா?

இப்போதுதான் கிளம்புகிறேன் அப்பா
என்ற அழைப்புக்கு,
"பார்த்து வாம்மா" எனும் பாசக்குரல்
கேட்காதா என,
பேருந்து நிலையத்தில் எனக்காகக்
காத்து நிற்பீர்களா என,
குளிருக்குப் போர்த்தியிருக்கும்
யாரோ ஒருவரின் சால்வைக்குள்
இருப்பீர்களா என
தனியே இந்த இரவுகளின் சாலைகளில்
தவித்துத் தேடியவாறு
கடந்து கொண்டிருக்கிறேன் அப்பா!
துயரத்தை எங்களுக்குத்
துணையாக வைத்துவிட்டு
எங்களை விட்டு விட்டு
எப்படிப் போனீர்கள்
என்பது புரியவே இல்லை!

எங்களை நிம்மதியாக உறங்கச் செய்து விட்டு
எங்களுக்கான கனவுகளுடன்  நீங்கள் விழித்திருந்த இரவுகளை மட்டுமே
அறிந்திருக்கிறேன்.
எங்களை நித்தம் அழ வைத்து விட்டு
எவ்வாறு உறங்கிப் போனீர்கள் அப்பா!
ஒரு நொடியேனும் உங்கள்
அறிவு உறங்கியதில்லை,
அன்பு உறங்கியதில்லை,
நேர்மை உறங்கியதில்லை,
உலகிற்கான உழைப்பு உறங்கியதே இல்லை.
எனில்,
எங்களைத் தாங்கிய
உங்கள் நெஞ்சம்
உறங்கிப் போனதெப்படி அப்பா?

அப்பா...
அப்பா...
அப்பா...
உங்கள் உறஙகா இதயம
உறஙகிப் போனது எப்படி?

என்னைச் சுமந்த இதயம்
எப்படித் துடிக்க மறந்தது
அப்பா!
அந்த மணித்துளியில்
என் முகம் நினைத்தீர்களா?
ஐயோ! என் மகளே!
என ஒரு முறை அழைத்தீர்களா?
இன்றிரவு முதல் நான் அருகிலில்லாமல்
எப்படி உறங்குவாய் மகளே
என பதைபதைத்தீர்களா?
அச்ச கணங்களில் இனி
அப்பா இன்றி என் செய்வாள்
என் மகள் எனக் கடவுளிடமே
கேள்வி கேட்டீர்களா!
உலகத்தின் மிகச் சிறந்த மகளுக்காக
ஏழுலகினும் மிக மிகச்சிறந்த
என் அப்பா!
எனக்காக
நீங்கள் கேட்டிருப்பீர்கள்.
ஆனால் அந்த கடவுளுக்கு
ஏன் காதுகள் கேட்கவில்லை அப்பா?

உலகத்தின் அன்பு மொத்தத்தையும்
ஆறுதல் மொத்தத்தையும்
பாசம் மொத்தத்தையும்
பரிசாகத் தன் மகளுக்குத் தர
வரம் என எனக்கே எனக்கென வாய்த்த
அப்பாவைப் பார்த்து, பேசி,
என் அச்சம், கோபம், குழப்பங்கள்,
வெற்றி, மகிழ்ச்சி, என
எல்லாவற்றிலும் எனக்காக துணை நின்ற
அப்பாவின் ஆசைக் குரல்,
அன்புக் குரல்,
தங்கக் குரல்,
கம்பீரமான குரல் கேட்டு
மாதம் ஒன்றாகி விட்டதா?

என் மொத்த அச்சங்களையும்
ஒற்றை சுமைதாங்கியாய் தாங்கி
நானே ஆகி என் நிழலாக,
நிஜமாக, உயிராக்
என் உலகாக இருந்த அப்பாவை
இனி எப்போது காண்பேன்?

என் ஒரு நொடி மெளனத்தைக் கூட
உடனடியாகக் கண்டு கொள்ளும்
உங்கள் இதயத்தில்
எங்கும் எங்கெங்கும் நிறைந்திருந்த
செல்ல மகளைத் தவிக்க விட்டுச் செல்ல
எப்படி ஒத்துக் கொண்டீர்கள் அப்பா?
அது சாத்தியமே இல்லையே!

நீங்கள் இல்லா வீட்டின் வெறுமை
தாங்க இயலாததாக,
எதைக் கொண்டும்
நிரப்ப இயலாததாக
நம்ப இயலாததாக
ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியாததாக
இருக்கிறது அப்பா!
நாங்கள் என்ன செய்வோம்?
அப்பா!
நாங்கள் என்ன செய்வோம்?

Monday, December 23, 2019

My vision is blurred Appa.
My eyes are struggling all the time
To stop letting the tears rolling down.
I couldn't see any future before my eyes.
There's no way seen ahead.
Seems like all the gates are closed.
Appears that all the doors are shut.
You shouldn't have left Appa.
It's too too unfair.
I always wanted to quit.
But, may be Gods are so
So upset with me.
They didn't hear me.
May be I'm that unfortunate being.
They took my father with them.
May be it's my misfortune.
It's coz of all my sins.
You had been my Life Appa.
You should have lived 100 years.
I should have come with you and taken that Moment.
You should have lived Appa.
You must have.
Couldn't you see, how we are suffering without you?
Can't you see?
Haven't heard you for 28 days now Appa.
Haven't seen you.
Haven't spoken with you.
I'm lost Appa.
How you've left us?

Sunday, January 6, 2019

என்னை வீழ்த்தும் வகை
நீ அறிவாய் பராசக்தி!
ஆனால்
நான் வீழ்ந்து போவது
உனக்குச் சரியோ?

ஐயன் அழைத்தாலன்றி
அவனைக் காண
முடியாதெனில்,
அவன் அழைத்தே
அச்சகோதரிகளின் சன்னிதான
நுழைவு நடந்தது.
அப்படித்தானே!

அவன் அனுமதியன்றி
அவன் அழைப்பின்றி
அணுவும் அசையாது
எனில்
அவர்கள் வரவால்
அரிஅரசுதனுக்கு மட்டற்ற
மகிழ்ச்சி தான்.
அத்தனை தடைகள் தாண்டி
அவர்கள் அவனை தரிசித்த தில்
அய்யப்பனுக்கு அவ்வளவும்
மகிழ்ச்சி தான்!

ஆண்டாண்டு காலமாய்
தன்னைத் தரிசிக்க வரும்
ஆண்கள் ஒவ்வொருவரின்
வீட்டிலும்
அத்தனை நாட்களும்
விரதம் இருக்கும்
அக்காக்களையும்,
தங்கைகளையும்,
அவன் தாய் வயதுடைய
அன்னைகளையும்
அவன் அறிவான்
எனில்,
அவன் அழைத்தே
அவன் அக்காவும், அம்மாவும்
அத்தனை எதிர்ப்புகளுக்கு நடுவில்
அவனை சந்தித்திருக்கிறார்கள்!
சரிதானே!

நீங்கள் மனதாலும்
உடலாலும் செய்த
சகல பிழைகளையும்
மன்னித்துக் கொண்டிருக்கும்
பதினெட்டாம் படி அரசன்,
பாதுகாப்புக்காய் வைத்ததொரு
பத்தாம்பசலி பழக்கத்தைப்
பற்ரிக் கொண்டிருக்கும்
உங்கள் அறியாமை
ஆச்சாரங்களை உடைக்கவே,
ஒரு மனிதிச் சுவரின் பின்
இரு மகள்களைத்
த்ன்னைப் பார்ர்க்க
அழைத்திருக்கிறார் என்று
வைத்துக் கொள்ளுஙகளேன்!

மற்றபடி
பிந்து,
கனகதுர்கா,
என்ற
பெயரில் என்ன இருக்கிறது?
ஐயன் ஐயப்பன் அழைத்தே
அவர்கள் சன்னிதி
நுழைந்தார்கள் எனில்
பெயரில் என்ன இருக்கிறது?
ஆண், பெண்
என்ற
அனர்த்தங்களில் தான்
என்ன இருக்கிறது?
சாமி சரணம்!

Friday, October 12, 2018



கொஞ்சம் இல்லை, நிறையவே வருத்தம் தான். ஒரு அக்ரி சீட் வேஸ்ட்.
நல்லா வந்துட்டான் மகன்னு நம்பிய தாயின் நம்பிக்கை வேஸ்ட்.
பண்ண லவ் வேஸ்ட்.
எவ்வளவு பிரச்சனை வந்தாலும், உன் கூட இருப்பேன்னு சொன்னதை நம்பிய மனைவியின் நம்பிக்கை வேஸ்ட்..
இத்தனை ஆயிரம் பேரை IAS ஆக்குற அப்பா, நம்மையும் கலெக்டராக்கிடுவார்னு நம்பிய மகள்களோட நம்பிக்கை வேஸ்ட்.
எல்லாத்துக்கும் மேல், தன்னம்பிக்கை, பிரச்சனைகளுக்கு தீர்வு காணல் என்று ஊருக்கெல்லாம் பாடம் சொன்னதை, ஒரு நிமிடம் தனக்கு சொல்லிக்க்வும், ஞாபகப் ப்டுத்திக்கவும் மறந்த அறிவு வேஸ்ட்.
கொஞ்சும் இல்லை.
நிறையவே வருத்தம் தான் சீனியர்.
ஏணிப்படிகள் தம்மைத் தாமே உடைத்துக் கொண்டு
நொறுங்கிப் போவதில்
எனக்கு எப்போதும்
உடன்பாடில்லை.
ஆயிரமாயிரம் மனங்களில்
தன்னம்பிக்கை ஒளியேற்றுபவர்கள்,
நிமிட இருளுக்கு தம்மை
இரையாக்கிக் கொள்வதில்
எனக்கு உடன்பாடே இல்லை.
என் சொந்த விருப்பு வெறுப்புகள்
என்னவாகவும் இருந்து விட்டுப் போகட்டுமே,
என்னை படிக்கல்லாக நினைத்தவனின் நம்பிக்கையை நொறுக்கிவிட்டு நொறுங்கிப் போவதை
எப்படி ஏற்றுக் கொள்வது?
உங்களுக்கும் தெரிந்திருக்கலாம்,
வாழ்க்கையில் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியாதது,
நம்மை நம்பியவர்களை ஏமாற்றுவது என்று.
உங்களை நிறைய நம்பினோம் சீனியர்!
ஏமாற்றி விட்டீர்கள்!
மற்றபடி உங்களுக்காக
நான் வருத்தப்படப் போவதில்லை.
கூற்றுக்கிரையென நீங்களும்
மாய்ந்து தானே போனீர்கள்?
உங்கள் மனசாட்சியைக் கேட்டுப் பாருங்கள், நீங்கள் செய்தது சரிதானா என்று?
அண்ணாந்து பார்த்தோம்
பெருமைபட்டுக் கொண்டோம்
ரொம்ப நம்பினோம்
ஆனால்,
ஏமாத்திட்டீங்க சீனியர்!
ஏமாத்திட்டீங்க.
Can't forgive you for this!
Can't!
For many, you would've been the ray of hope, source of inspiration and figure of strength. Now by what you've done, you've shattered the faith, for at least one among them, that there is always a life to live and move forward.
Your soul would've witnessed the agony and sorrow of the gathering crying around you.
How can you rest in peace Senior?
How?
#SayNoToSuicide
There is someone for you always...

Tuesday, July 24, 2018

It's a forward,subject to verification of facts.
However,the contents are lessons
Its how great people conquer heights.....Hats off to them ....
POWER OF LOVE 
by SUDHA MURTHY
It was in Pune that I met Narayan Murty through my friend Prasanna who is now the Wipro chief, who was also training in Telco(TataMotors) . Most of the books that Prasanna lent me had Murty's name on them which meant that I had a preconceived image of the man. Contrary to expectation, Murty was shy,bespectacled and an introvert. When he invited us for dinner. I was a bit taken aback as I thought the young man was making a very fast move. I refused since I was the only girl in the group. But Murty was relentless and we all decided to meet for dinner the next day at 7.30 p.m .. at Green Fields hotel on the Main Road ,Pune.
The next day I went there at 7' o ! clock since I had to go to the tailor near the hotel. And what do I see? Mr. Murty waiting in front of the hotel and it was only seven. Till today, Murty maintains that I had mentioned (consciously! ) that I would be going to the tailor at 7 so that I could meet him... And I maintain that I did not say any such thing consciously or unconsciously because I did not think of Murty as anything other than a friend at that stage. We have agreed to disagree on this matter.
Soon, we became friends. Our conversations were filled with Murty's experiences abroad and the books that he has read. My friends insisted that Murty as trying to impress me because he was interested in me. I kept denying it till one fine day, after dinner Murty said, I want to tell you something. I knew this as it. It was coming. He said, I am 5'4" tall. I come from a lower middle class family. I can never become rich in my life an! d I can never give you any riches. You are beautiful, bright, and intelligent and you can get anyone you want. But will you marry me? I asked Murty to give me some time for an answer. My father didn't want me to marry a wannabe politician, (a communist at that) who didn't have a steady job and wanted to build an orphanage...
When I went to Hubli I told my parents about Murty and his proposal. My mother was positive since Murty was also from Karnataka, seemed intelligent and comes from a good family. But my father asked: What's his job, his salary, his qualifications etc? Murty was working as a research assistant and was earning less than me. He was willing to go dutch with me on our outings. My parents agreed to meet Murty in Pune on a particular day at10 a. m sharp. Murty did not turn up. How can I trust a man to take care of my daughter if he cannot keep an appointment, asked my father.
At 12noon Murty turned up in a bright red shirt! He had gone on work to Bombay , was stuck in a traffic jam on the ghats, so he hired a taxi(though it was very expensive for him) to meet his would-be father-in-law. Father was unimpressed. My father asked him what he wanted to become in life.
Murty said he wanted to become a politician in the communist party and wanted to open an orphanage. My father gave his verdict. NO. I don't want my daughter to marry somebody who wants to become a communist and then open an orphanage when he himself didn't have money to support his family.
Ironically, today, I have opened many orphanages something, which Murty wanted to do 25 years ago. By this time I realized I had developed a liking towards Murty which could only be termed as love. I wanted to marry Murty because he is an honest man. He proposed to me highlighting the negatives in his life. I promised my father that I will not marry Murty without his blessings though at the same time, I cannot marry anybody else. My father said he would agree if Murty promised to take up a steady job. But Murty refused saying he will not do things in life because somebody wanted him to. So, I was caught between the two most important people in my life.
The stalemate continued for three years during which our courtship took us to every restaurant and cinema hall in Pune. In those days, Murty was always broke. Moreover, he didn't earn much to manage. Ironically today, he manages Infosys Technologies Ltd., one of the world's most reputed companies. He always owed me money. We used to go for dinner and he would say, I don't have money with me, you pay my share, I will return it to you later. For three years I maintained a book on Murty's debt to me.. No, he never returned the money and I finally tore it up after my wedding.
The amount was a little over Rs 4000. During this interim period Murty quit his job as research assistant and started his own software business. Now, I had to pay his salary too! Towards the late 70s computers were entering India in a big way.
During the fag end of 1977 Murty decided to take up a job as General Manager at Patni computers in Bombay .. But before he joined the company he wanted to marry me since he was to go on training to the US after joining. My father gave in as he was happy Murty had a decent job, now.
WE WERE MARRIED IN MURTY'S HOUSE IN BANGALORE ON FEBRUARY 10, 1978 WITH ONLY OUR TWO FAMILIES PRESENT.I GOT MY FIRST SILK SARI. THE WEDDING EXPENSES CAME TO ONLY RS 800 (US $17) WITH MURTY AND I POOLING IN RS 400 EACH..
I went to the US with Murty after marriage. Murty encouraged me to see America on my own because I loved travelling. I toured America for three months on backpack and had interesting experiences which will remain fresh in my mind forever. Like the time when the New York police took me into custody because they thought I was an Italian trafficking drugs in Harlem . Or the time when I spent the night at the bottom of the Grand Canyon with an old couple. Murty panicked because he couldn't get a response from my hotel room even at midnight. He thought I was either killed or kidnapped.
IN 1981 MURTY WANTED TO START INFOSYS. HE HAD A VISION AND ZERO CAPITAL...initially I was very apprehensive about Murty getting into business. We did not have any business background ... Moreover we were living a comfortable life in Bombay with a regular pay check and I didn't want to rock the boat. But Murty was passionate about creating good quality software. I decided to support him. Typical of Murty, he just had a dream and no money. So I gave him Rs 10,000 which I had saved for a rainy day, without his knowledge and told him, This is all I have. Take it. I give you three years sabbatical leave. I will take care of the
financial needs of our house. You go and chase your dreams without any worry. But you
have only three years!
Murty and his six colleagues started Infosys in 1981,with enormous interest and hard work. In 1982 I left Telco and moved to Pune with Murty. We bought a small house on loan which also became the Infosys office. I was a clerk-cum-cook- cum-programmer. I also took up a job as Senior Systems Analyst with Walchand group of Industries to support the house.
In 1983 Infosys got their first client, MICO, in Bangalore . Murty moved to Bangalore and stayed with his mother while I went to Hubli to deliver my second child, Rohan. Ten days after my son was born, Murty left for the US on project work. I saw him only after a year, as I was unable to join Murty in the US because my son had infantile eczema, an allergy to vaccinations. So for more than a year I did not step outside our home for fear of my son contracting an infection. It was only after Rohan got all his vaccinations that I came to Bangalore where we rented a small house in Jayanagar and rented another house as Infosys headquarters. My father
presented Murty a scooter to commute. I once again became a cook, programmer, clerk,
secretary, office assistant et al. Nandan Nilekani (MD of Infosys) and his wife Rohini stayed with us. While Rohini babysat my son, I wrote programs for Infosys. There was no car, no phone, and just two kids and a bunch of us working hard, juggling our lives and having fun while Infosys was taking shape. It was not only me but also the wives of other partners too who gave their unstinted support. We all knew that our men were trying to build something good.
It was like a big joint family,taking care and looking out for one another. I still remember Sudha Gopalakrishna looking after my daughter Akshata with all care and love while Kumari Shibulal cooked for all of us. Murty made it very clear that it would either be me or him working at Infosys. Never the two of us together... I was involved with Infosys initially.
Nandan Nilekani suggested I should be on the Board but Murty said he did not want a husband and wife team at Infosys. I was shocked since I had the relevant experience and technical qualifications. He said, Sudha if you want to work with Infosys, I will withdraw, happily. I was pained to know that I will not be involved in the company my husband was building and that I would have to give up a job that I am qualified to do and love doing.
It took me a couple of days to grasp the reason behind Murty's request..I realized that to make Infosys a success one had to give one's 100 percent. One had to be focussed on it alone with no other distractions. If the two of us had to give 100 percent to Infosys then what would happen to our home and our children? One of us had to take care of our home while the other took care of Infosys.
I opted to be a homemaker, after all Infosys was Murty's dream. It was a big sacrifice but it was one that had to be made. Even today, Murty says, Sudha, I stepped on your career to make mine. You are responsible for my success.
That's the Power of Love.