காலம் கரைவதறியாமல்
கதைபேசிக் கொண்டிருக்கும்
அலைபேசிவாசிகளுக்கிடையே நான்
அனுதினமும் உன்னிடம்தானே
பேசிக் கொண்டிருக்கிறேன் கண்ணா!
அடைமழைக் காலமிது;
அடம் பிடிக்காமல் உள்ளே வந்துவிடு!
சண்டையிட எனக்கும்-என்னைச்
சமாதானம் செய்ய உனக்கும்
இரு கண்கள் போதுமானதாக இருக்கையில்
இந்த அர்த்தமற்ற பேச்சுகள்
வீண்தான்! எனினும்
கண்களை எனக்குக் கொடுத்துவிட்டு
கனவுகளை உன்னுடன் எடுத்துச் செல்வாயோ!
ஒற்றை மழைத்துளி சட்டெனத் தூறலாகி
கற்றையாய் என்னைக் கவர்ந்து போனதே;
அழகான மழைச்சாரல் என்னை மட்டும்
அணுஅணுவாய்ப் நனைத்துப் போனதே!
அதிசயித்துப் போகிறேன்! அட!!!!
என்னைப் பார்த்து நீ
புன்னகைத்தாயா என்ன?
ஒரு வார்த்தை, சிறு புன்னகை
உயிர் நனைக்கப் போதும்தான்;
இன்னும் கொஞ்சம் சிரியேன்!
இந்த அகிலம் பிழைத்துப் போகட்டும்!!1
என் மழையே! செங்கதிரே!
வெண்பனியே! கண்மணியே!
என்னுடன் இரு என்பதைத்தவிர
உன்னிடம் வேறென்ன கேட்பேன் நான்?
குறுநகையால் நனைத்துப் போனால்
குடை யார் பிடிப்பதாம்?
இதயத்துக்குள் வந்து விடு கண்ணா!
இந்த மழைக்காலம் இப்படியே தொடரட்டும்…………..
No comments:
Post a Comment