உருண்டு தவழ்ந்து தளிர்நடை பழகும்
சிறுமழலையாய் தூறிக் கொண்டிருக்கிறது
திரள் மேகத்திரையினுள் வதோதரா வானம்!
காதுக்கு;ள் கசியும் Te Amo
காலையைக் கனவுகளுடன்
விடிய வைத்துக் கொண்டிருக்கிறது!
என் முதல் கவிதையின் போது
வகுப்பின் வெளியே தூறிக்கொண்டிருந்த
மழையின் சாயலுடன் இந்த
அழகிய காலை விடிந்து கொண்டிருக்கிறது!
எனக்கும் வெண்ணிலாவுக்கும் இடையிலான
முதலும் கடைசியுமான ஊடலை
முடிவுக்குக் கொண்டு வந்த
கடிதத்தை நினைவுபடுத்தியவாறு என்
கண்களுக்கு வெளியே நட்புடன்
தூறிக் கொண்டிருக்கிறது சாரல்மழை!
நேற்றிரவின் கடைசித்துளி விழிப்பின்போது
காதுகளுக்குள் வழிந்து கொண்டிருந்த
“நெஞ்சுக்குள் பெய்திடும் மாமழை”
கண் முன்னே காலையை
மென்தூறலாய் தூவிக் கொண்டிருக்கிறது!
மனமும் மழையும் ஒன்றினையும்
கணத்தினில் கண்கள் பனிக்க
நினைத்துக் கொள்கிறேன்!
ஆதவன் வெளிவரவில்லை- ஆனால்
ஆண்டவன் பேசத் துவங்கிவிட்டான்’
கேள்வியின் நாயகன் நான் பேசுவதைக்
கேட்டுக் கொண்டிருக்கிறான் என்பது
எத்தனை பெரிய வரம் என?!!
காஞ்சனை கேட்கும் போது
வஞ்சனை ஏன் என கண்ணனின்
கண்கள் கார்மேகம் எங்கும்
புன்னகை பூக்கத் தொடங்கிவிட்டன!
இந்த மயக்கும் மழைக்காலையில்
இறைவனிடம் மீண்டும் கோருகிறேன்!!
இன்னும் கொஞ்சம் சிரி கண்ணா!!
இந்த மழைக் காலம்
இப்படியே தொடரட்டும்!!!!
No comments:
Post a Comment