ஆறாத வடுக்கள்;
அழியாத சுவடுகள்;
மாறாத காயங்கள்;
மறவாத நினைவுகள்!
ஆன்டுகள் மூன்று
அவசரமாகக் கடந்த பின்னும்
அப்படியேதான் இருக்கின்றது
அவர்களின் நாட்காட்டி!
கேலியான தீர்மானங்கள்;
போலியான அறிக்கைகள்;
அன்னை தேசமே
அன்னியமான பின்-
அனைத்து நாடுகளுக்கும்
அவர்கள் அகதிகள்தானே!
புத்தனும் தூங்கிப் போனான்
புதைகுழியின் பிணங்களுடன்-
உதிர்ந்த உயிர்களோடும்,
உலர்ந்த உணர்வுகளோடும்!
மடிந்தவை மட்டுமே
பிணங்களாகா!
மரிக்காத உடல்கள் தரிக்கும்
மனங்கள் கூடத்தான் என
மெதுவாகப் புரிகிறது!
பார்த்துப் பதறினாலும்
பாராத பாசாங்குடன்
பாவங்கள் சுமந்து
சிலுவை சேர்கிறோம்!
என் இனம்
வாழ்ந்தால் போதும்!
என் பிள்ளை
வளர்ந்தால் போதும்!
என் வயிறு
நிறைந்தால் போதும்!
உன் வலி
உனக்குத் தானே என
உறக்கத்தில் நடைபோடும்
உனக்கும் எனக்கும்
புரிந்த உண்மை,
பாவிகளை இரட்சிக்க
வந்த அந்த
பரமனுக்கும் தெரியும்-
இதற்கெல்லாம் இனி
பாவ மன்னிப்பே
இல்லை என!
வெட்கித் தலைகுனிகிறேன்
மீண்டும் ஒரு முறை-
மனிதனாகப் பிறந்ததற்காக!
மனிதம் போதித்த
மகாத்மாவின் தேசத்தில்
மனம் ஒளித்து
செவிடாக வாழ்வதற்காக!
முள்ளி வாய்க்காலில்
முடியும் முன்னர்
முதல் இட்டுப் போன
அத்தனை தமிழர்களுக்கும்
முதல் வணக்கங்கள்!
மாண்ட இடத்திலிருந்தே
மீண்டு வரும்
வட்டியுடன் மீண்டும்
வற்றாத தமிழினம்!!
No comments:
Post a Comment